De zachte mens

DE ZACHTE MENS

Te midden van de ijdeltuiten, de grote monden, de baasspelers, de nalopers, de nijdigaards, de louter-aan-zichzelf-denkers, leeft de zachte mens.

De zachte mens weet dat zij niet alleen leeft, dat alles in de wereld rondom wil meedoen, wil delen, wil aanraken. En dat je dan maar beter zacht kunt zijn, om het samen-leven gemakkelijker te maken.

De zachte mens weet dat een glimlach al veel vrede ineens is. Dat wat zwijgen en toekijken en luisteren al veel ruimte is om weg te geven. Dat een hand op een arm meer geneest dan die hand misschien zelf beseft.

De zachte mens laat zich graag verrassen, omdat ze dan zelf ook deelt. Laat zich graag verwonderen, omdat ze dan zelf ook een beetje wonder wordt. Weet dat geduld een kracht is die niemand kan uitleggen, maar is blij dat ze die kracht krijgt.

De zachte mens weet dat alles beweegt, van wind tot seizoen, van kind tot ouder, zelfs de ene minuut loopt anders dan de andere. Waarom zou je dan niet leren zacht mee te lopen, soms zelfs mee te dansen? Zoals een boom doet, en een lichaam, en de woorden van een goed gesprek. Zoals vriendschap doet, en liefdevolle nabijheid. Zoals de adem doet, in en uit, zo eenvoudig kan vertrouwen zijn.

*

(geschreven voor nichtje Barbara Peeters, voor haar 50ste verjaardag, maar ook opgedragen aan alle andere zachtmoedigen…)

(foto’s: twee zachtmoedige blikken. Een die me deed stoppen, in MSKA. En mijn oude vriend zaliger, Karel Druwé)