Het is goed dat er zoveel dagen zijn. Telkens weer mogen herbeginnen, nieuwe plannen, nieuwe moed, verse lucht en kleuren, als na een vakantie. En toch niet té groot, maar overzichtelijk als een park waar je in wandelen kunt, zonder te verdwalen. En toch niet wildvreemd of angstaanjagend, maar herkenbaar als een ervaring, als een vriend, als oude woorden die je telkens opnieuw kunt gebruiken.
Het is goed dat er zoveel dagen zijn. Stel je voor dat we met de sneden in de huid, met het stof schrijnend in de ogen, met ons jankende hoofd moesten blijven lopen, wekenlang, omdat de dagen weken duurden. Als niets meer helpt, als alles hopeloos wordt, dan kunnen we nog gaan liggen en in de ogen wrijven tot ze, moe gewreven, in slaap vallen. De onrust is er misschien niet minder door, maar in elk geval doen we iets, rusten we toch al een beetje uit.
De barmhartigheid van een dag. Hij geeft en neemt, zwijgend zoals wat groter is dan zichzelf, overvloedig in zijn zintuigen, in zijn momenten. Dat een mens te midden van zoveel rijkdom leven mag, als een koning in het paleis van zijn vader. Dat hij mag horen alsof elke seconde een eeuwigheid kan vullen, dat hij kan voelen over de grote oppervlakte van zijn bestaan, dat hij kan weten wat niet te weten valt omdat hij overal briefjes onder heeft geplakt, met woorden. En hun muziek in de hoeken tegen zijn schedel, een klank zo herkenbaar en vertrouwd dat een mens vanzelf verder leeft, een nieuwe dag in. Zijn woorden kleine dagen?
Elke dag een fonkelnieuwe schepping. Er is iets tastbaar uitnodigends aan elke nieuwe morgen, een kracht en schoonheid als van jonge dieren, als van een plan, een uitnodiging. En ’s avonds het stilzijn van oude mensen, het zwijgen van niet meer hoeven, van even vergeten, van even vergeten hebben. Je bent niet meer zo nodig en dat is goed. ’s Morgens krijgt een mens de dag en ’s avonds mag hij hem teruggeven. Iemand anders zal er wel voor zorgen.
Guido Vanhercke (uit ’96)
Wat sprak je aan? > REAGEER HIERONDER
Voeg commentaar toe