Uitrusten in de achterblijvers
Eind juli, de verjaardag van mijn vader Benoît. Gestorven in ’96, maar sommige mensen gaan niet echt dood, ze leven gewoon verder in een ander lichaam. Zodoende neem ik zijn smalle schouders even vast en wieg hem heen en weer. Hij zal het wel begrijpen dat hij vandaag weer wat ouder is geworden. Want ik weet niet of de doden nog een kalender hebben. Misschien is breeduit uitrusten in de achterblijvers voldoende.
Van de grond komen
En hij was al zo oud. Geboren in de eeuwwisseling 1900, met een vader die zelf van 1856 was (ze sloegen vroeger halve eeuwen over, want zelf ben ik van ’50). Hij maakte mee dat den Duits hen van de oude boerderij wegjoeg in de Groote Oorlog, een vluchtelingenstroom deed dezelfde boerderij aan in de tweede Oorlog, hij vond mijn moeder en leefde met haar soms in een kleine oorlog, hij boerde nog op de vroegere ambachtelijke manier (even zeggen aan Benneke Weyts dat er heel veel aandacht was voor de dieren, ze waren met niet te veel, en hadden het echt wel goed), sprak later vaker zijn spijt uit dat hij in dat leven van hem niet had kunnen studeren en andere werelden meemaken maar was en bleef een verwonderde, grappige mens. Zo een die zo opgaat in zijn babbelen dat hij zelfs een beetje van de grond komt.
Stevige wortels
Als ik eraan denk dat hij, op mijn leeftijd nu, nog altijd een volle oogst moest binnenhalen, een zoon van 23 en een van 18 had om voor te zorgen, dan zwelt mijn bewondering nog meer. Verwend waren ze niet, vroeger. Het leven kiest meestal zelf. Maar dat wisten ze. En boeren hebben stevige wortels.
De tijd van veel volk op het veld
Alleen die industrialisering van de landbouw, die zag hij aankomen en en die vertrouwde hij niet. Hoe vaak heeft hij in het café na de zondagsmis gefoeterd op Mansholt en de schaalvergroting die de boeren door de strot werd geduwd. Het is niet dat hij terug wilde naar de tijd van veel volk op het veld om alle schoven rechtop te zetten. Maar hij heeft gelijk gekregen, de drama’s voltrekken zich nog elke dag.
De motte waar hij boerde
De eeuwenoude motte waar hij boerde (staat getekend in de Ferraris-atlas van 1770, toen nog met dubbele omwalling, dus wellicht belangrijk en veel ouder) is een verloederde plek geworden, een aanfluiting van wat een hofstee moet zijn. Een van de twee Duitse bunkers is afgebroken, net als de oude stallen. De beesten staan zich nu te vervelen in open stallen…
Ik schreef een roman over mijn ouders en de geschiedenis van die merkwaardige hoeve. Nu uitgebreid in een tweede uitgave met verhalen van verder terug…
Je kan Het Verre Westen bestellen bij Guido Vanhercke: 20 euro + 5 verzending (mailtje naar guido.vanhercke@telenet.be).
Voeg commentaar toe