Op een avond tijdens de zomervakantie zag ik de maan opkomen. Ik was een boek aan het lezen, en ik keek regelmatig op. Tot de maan net boven een elektriciteitsdraad geklommen was. Meestal probeer ik elektriciteitsdraden in een foto te vermijden, maar deze keer speelde die een heel belangrijke rol. Er hing elektriciteit in de lucht.
Mijn verbeelding zag een koorddansende maan. Misschien ziet de maan de wereld omgekeerd, dacht ik. Mijn fototoestel heb ik steeds binnen handbereik en ik maakte dit beeld. Iedereen kon dit beeld maken. Maar op dat moment was ik de enige die het zag. Zo werkt verbeelding. En misschien zag iemand op datzelfde moment iets heel anders.
Geraakt door beelden
Ik ben een beeldmens. Ook in de Bijbel raken de beelden mij sterk. Bijvoorbeeld de ontmoeting van Mozes met God in de brandende braamstruik. Wat een beeld! Een doornstruik die in lichterlaaie staat en toch niet verbrandt. Ik moest er die avond bij de maan aan denken. Ook Mozes was nieuwsgierig naar dit vreemde fenomeen. En soms onthult een beeld een wezenlijke dimensie van ons eigen bestaan. Zo was het ook met Mozes: God die zichzelf benoemt als ‘ik zal er zijn’… Die empathisch het lijden verstaat en appelleert aan nog een beeld: een beloofd land… En opnieuw moet ik zeggen: wat een beeld! Wat een verbeeldende kracht in dat beeld!
Goddelijke verbeelding
Zo zie ik de bijbel, als een kunstwerk. Een kunstwerk als resultaat van een goddelijke verbeelding. Een kunstwerk dat iets ‘doet’ met mij. Het onthult een wezenlijke dimensie van mijn eigen bestaan. Een kunstwerk wordt pas gerealiseerd in de ontmoeting, de confrontatie, de uitdaging. Het is als een spiegel voor de mens.
Zonder verbeelding geen visioen
Zo komt de bijbel voor mij tot leven. De Bijbelteksten zijn een bron om uit te leren en van te leven. Ze spreken niet enkel tot onze verbeelding en onze nieuwsgierigheid, maar ook tot ons verstand en onze geest. De verbeelding die de Bijbel hanteert is er één van een wereld omgekeerd, van een uitweg uit de tirannie en de onrechtvaardigheid. Zonder verbeelding is er geen visioen van het beloofde land. Hiervoor is een manier van kijken nodig die mogelijks wat moet geoefend worden. Deze bijdrage is dus een pleidooi om dat soort kijken en verbeelding te oefenen.
Aandachtig kijken naar de wereld
Ik las in een krant een interview met fotograaf Joost Joossen. Aandachtig kijken is yoga voor het oog. Zo noemde hij dat. Fotograferen is voor hem een vorm van mediteren. Joossen publiceerde een boek met opdrachten om aandachtiger te leren kijken naar de wereld rondom ons. Als telg uit een oud fotografengeslacht kon ik mij daarin helemaal vinden.
Het nieuwe zien in het vertrouwde
Hij verwoorde het zo: ‘Als je twintig minuten lang een boom fotografeert, dan is er op dat moment alleen maar jij en die boom. Leren hoe je aandachtig kunt zijn, is ontspannend maar ook zinvol. Als je iemand fotografeert, beeld je dan in dat die mens op dat moment de belangrijkste persoon ter wereld is. Zo zet je een spotlight op iemand en er ontstaat connectie.’ Joossen pleit ervoor om oog te hebben voor nieuwe dingen in een vertrouwde omgeving. Dat is niet evident, want je denkt dat je alles al kent…
Verbeelding is nooit vrijblijvend
Verbeelding is verbindend en kan niet zonder betrokkenheid. Verbeelding is nooit vrijblijvend. Het is iets waar je je moet durven aan overgeven. Dat is wat er gebeurt er met mij als ik naar kunst kijk, muziek beluister of lees. Dat gebeurt er als we de bijbel op het leven leggen. Dat is vieren van verbeelding en betrokkenheid. Zo beleef ik het toch.
Bekijk je liever de video? > KLIK HIER
Wat sprak je aan? Deel het met de online community… Schrijf hieronder je commentaar >
Voeg commentaar toe