De officiële kerk discrimineert. Waarom zou je dan als vrouw deel willen uitmaken van een gelovige gemeenschap?
Een vrijplaats
Het is een verademing als je een groep vindt waar mannen en vrouwen samen een ruimte scheppen om kritisch na te denken en te spreken over geloof, over dat diepe verlangen naar een rechtvaardige samenleving. Waar plaats is voor twijfel en niet-weten, voor dialoog, vriendschap en betekenisvolle rituelen. Dergelijke vrijplaatsen bestaan. Daar wil ik als vrouw graag bij horen.
De kritische stem
Dominicus Gent staat in een traditie van inspirerende vrouwen en mannen, waaronder Jezus van Nazaret-, die juist kritisch zijn over discriminatie en onrecht. In Dominicus Gent klinkt deze kritische stem, in het engagement tegen ongelijkheid en armoede, voor ecologie, voor vrede en rechtvaardigheid, een inzet voor elkaar en voor wie het moeilijk heeft in onze samenleving.
Liever lezen? Bekijk de tekstversie > Klik hier
Wat sprak je aan? Wil je iets delen met de online community? VOEG HIERONDER JE COMMENTAAR TOE.
Mooi gezegd door Ria. Mannen en vrouwen die samen ruimte zoeken om de Ene aanwezig te brengen, om te breken en te delen in Zijn naam. Ook in de Effatagemeenschap doen we dit. Mannen en vrouwen maken deel uit van de voorgangersgroep en vieren samen, telkens met zo’n 80 tal mensen rond het Woord en rond de Tafel van Breken en Delen. Ook kinderen, jongeren, mensen met een beperking, zijn er extra welkom! We doen dit omdat we ons niet meer thuisvoelen in Vieringen in de parochiegemeenschappen waar vaak een oubollig taalgebruik en discriminatie nog heersen. Hoe kan de officiële Kerk vandaag nog altijd vrouwelijke voorgangers verbieden…. ?! Gelukkig groeit er in Dominicus, Effata en elders een praktijk van samen vieren zonder priesters!!!
Inderdaad, groepen moeten niet alleen de ruimte krijgen, maar ook de ruimte nemen en zelf plaatsen scheppen. Mijn ervaring is dat daarin de rol van priesters ook constructief kan zijn. Ik heb zoveel mogen leren van mensen als Koen Blieck, Jos Smeets en Guus Snijkers. Maar ik weet ook van plaatsen in de kerk waarin de laatst overblijvende priesters met véél te grote parochies, nog steeds niet bereid zijn de verantwoordelijkheid aan leken door te geven en hen op te leiden. Het is ook onze verantwoordelijkheid om het mooie en goede van de traditie op onze beurt ook door te geven aan jongere generaties van spiritueel zoekenden. Hoe dit moet, weet ik niet. Wij doen pogingen.
Het is hartverwarmend te horen dat jullie in Effata met zo’n gevarieerde groep samen vieren, ook met mensen met een beperking. Daar kunnen wij nog van leren.
Voor mij is een priester iemand die, als herder(in), de onvoorwaardelijkheid uitstraalt die mensen zo nodig hebben. Als iedereen mij alleen laat, dan deze mens niet, bij haar of hem zal ik altijd terecht kunnen, die laat mij niet in de steek (cfr de parabel van dat ene verloren schaap). Zoals je van je ouders weet (en wat een verdriet als het niet gebeurt) dat ze er altijd zullen zijn, je niet zullen veroordelen, maar je altijd weer kansen geven…
Voor mij is een priester dus niet iemand die exclusief de sacramentele rituelen voltrekt. Ook niet iemand die exclusief het woord voert (vanzelfsprekend heb je kennis en opleiding nodig om het woord te voeren in bvb de eucharistie, maar het gaat mij om die uitsluiting).
Dat heeft voor mij vanzelfsprekend twee gevolgen: ten eerste dat priesterschap dus niet gebonden is aan sekse, uiteraard niet zou ik zeggen. Ten tweede dat een priesterfiguur toch een mandaat moet krijgen van haar of zijn schapen, van de kudde. Het is ten slotte niet niks om ouder te zijn van kinderen, laat staan om ouder en zorgdrager te zijn van een hele groep mensen. Dat vraagt om een mandaat van vertrouwen dat bevestigd moet worden, op een of andere manier.
Bedankt voor je moedige bijdrage Ria. Ik heb het niet zo voor vrouwelijke priesters. En eigenlijk ook niet voor mannelijke priesters. Ok, dit is een boutade om de aandacht te trekken. Eigenlijk doe ik een oproep om eens creatief nadenken over de invulling van dat ‘priesterschap’. Het bij de tijd plaatsen van het priesterlijk engagement. Het losweken uit de klerikale en hiërarchische context zoals dat vandaag nog steeds wordt ingevuld. Het is een oproep voor een priesterschap, gelijkwaardig opgenomen door toegewijde vrouwen en mannen. En dat is niet iets voor morgen, maar voor vandaag.
Ria, ik heb je heel heldere en waardevolle bijdrage doorgestuurd naar een vrouw die meewerkt in een parochiale ploeg en vertelde hoe ze worstelde met de discriminatie in haar parochie en ik hoop dat ze er inspiratie in vindt .
Katrien, ik ben benieuwd of die vrouw in de parochieploeg erop gereageerd heeft en wat haar bedenkingen zijn .
Dit zijn mooie woorden Ria,ik ben ook blij dat je deel uitmaakt van de Dominicus gemeenschap