Ik staar ff uit het raam om de neutronen in mijn hoofd de tijd te geven om na te denken.
Maar de beweging stelt zich geen vragen, vult mijn aandacht opnieuw: die branding van lucht rond elke tak (die daar blijkbaar geen moeite mee heeft). Die subtiele vegen in het grijs van de lucht, en hoe moet je die beweging dan noemen, een soort bijna onzichtbaar zwellen? Op sommige momenten schijnt er meer licht door en lijkt het grijs een dun gordijn waarachter het licht zich aankleedt. Misschien is het dunne grijs wel haar negligé…
Maar de vraag is niet weg. Ik denk inderdaad dat het helpt om lang naar een grijze morgenlucht te kijken, mee te bewegen met iets meer of wat minder licht in dat kleedje. Al was het maar omdat het helpt om je niet alleen op de wereld te weten. Alles moet iets doen met zijn bestaan, en voor alles is dat geen kleine opgave. Het is goed lang naar de wilskracht van een boom te staren, dat eeuwige rechtop staan, vol spanning in wortels en takken en bast (een jeugdherinnering: bij felle wind kraakten de stammen van de bomen rond het huis, een geluid dat echt wel menselijk was…). En toch, een kunstwerk van bladeren en bloemen straks.
Het is goed lang naar dat ongrijpbare vogelgefluit te luisteren: dat grote keelgat, die conservatoriumfinesse, klein is blijkbaar geen categorie om af te doen als onbelangrijk, als incapabel tot grootse dingen. En als het voor vogels geldt, waarom dan niet voor elk van ons? Laten we fluiten, zingen, neuriën, zelfs als er niemand luistert. Je weet trouwens niet hoe in de natuur geluisterd wordt. Misschien halen bomen er wel inspiratie uit voor hun bloei? Of omgekeerd, is de zang van de merel wel een ode aan het bladerdak?
Vroeger kon ik melancholisch worden van de avond die viel, nu blijf ik kijken naar het grijs dat blauw wordt, en dieper blauw, en blauwzwart, en zwartblauw, en dan zwart, fluwelig en diep. En de tijd is weg, ik ben samen met een groot wezen, ik kijk en luister, en misschien wordt er wel teruggekeken. Hoe zou ik mij dan eenzaam kunnen voelen?
De verrassing als je iets leest dat je zelf geschreven hebt, vergeten was, en nu opnieuw leest, tot je eigen voldoening. Hoe noem je dat speciale genot? Zelfvoldaanheid is het niet, want daar zit het element verrassing niet in, daarvan weet je al de hele tijd dat het goed was. Zelfverrassing dus, een schouderklopje op je eigen schouder…
Of een mailtje aan jezelf, kan ook: hé Guido, well done mate.