Die beelden van verwoesting in de media zijn soms ondraaglijk. Die overvloed elke dag.
Ik denk dan aan de aardbeving in Syrië en Turkije. Hopen puin. Geplette mensen tussen beton. Ik zie voor mij de 
rokende gebouwen van Oekraïne. Hele steden vernield. Ik zie vluchtende mensen. Ik zie hongersnood. Maar het is niet alleen de overvloed, het is ook de woede: hoe kan dat, beton dat breekt als een lucifer, dat moest toch gewapend beton zijn, gewapend tegen rampen? Wie van de grootgeldmaffia zal ooit voor de rechter komen? Wie van de oorlogszuchtigen?
Woede en verlorenheid
En het is niet alleen de overvloed, niet alleen de woede, het is ook de verlorenheid: ik heb hier mijn leven, en daarbuiten worden soldaten gebombardeerd in hun verzopen loopgrachten en moeten kinderen overleven in ijskoude tenten.
Gezien blijft gezien
Ik weet niet wat zulke wanhoop met ons als kijkers doet. De reddingswerkers die naar de rampgebieden trekken, die hebben elkaar, hebben hun psychologische opvang, hebben hun handen en voeten die hen iets laten doén, hebben de diepe vreugde als weer een mens is gered. De soldaten hebben hun solidariteit. En wij, de miljoenen kijkers? Beelden kunnen wreed zijn, gezien blijft gezien. De onmacht tegenover beelden waar je niets aan te zeggen hebt.
Woorden zoeken
Maar we hebben elkaar iets te zeggen… Ik hoop dat ouders met hun kinderen woorden zoeken voor de gruwel, ik hoop dat vrienden dat doen, dat in de klas houdingen en standpunten aan bod komen.
Voorbeelden zoeken
Ik hoop dat, naast al dat leed, genoeg voorbeelden getoond worden van mensen die moedig nieuwe wegen banen, met een groot hart, of met een groot verstand. Ik hoop dat jonge mensen voorbeelden zien om zich aan op te trekken, om visionair of op z’n minst een beetje anders en dwars te leren denken. Ik hoop dat de media de kracht van het goede laten zien en niet enkel hun bestaansreden vinden in spelletjes, al dan niet flut.
Nieuwe wegen zoeken
Ik blijf denken dat de media veel te weinig de onzichtbaren tonen die briljante ideeën uitwerken, die nieuwe wegen zoeken en vinden, mensen bijeenbrengen, hun lijf en leden erin gooien om de logge instanties een andere richting in te duwen. Tenzij het al lang zo is dat die onzichtbaren de officiële media vaarwel hebben gezegd en elkaar vinden via andere kanalen, en hun ding doen, hoe dan ook. Dat laatste zou mij hoop geven, echt. Dat ik niet voor niets hoop…
Deze tekst werd geschreven voor het uitbreken van het conflict in Gaza
Bekijk je liever de video? > KLIK HIER
Wat sprak je aan? Deel het met de online community… Schrijf hieronder je commentaar >
Voeg commentaar toe