Vreemd, als ik op mijn knieën op de grond zit (bijvoorbeeld om het vuur in de kachel aan te steken, te zien ontvlammen en losbranden), denk ik soms aan bidden. Niet dat ik dan iemand aanspreek, het is meer mijn houding, denk ik. Dat knielen, dat dicht bij de aarde zitten, dat kleiner worden en iets groters zien, is het dat? Zijn het beelden die in mij achterbleven, bijvoorbeeld van monniken, die, na hun gezongen psalmen, op de grond gaan zitten in die witte kleren en verstillen? De beelden van yoga en meditatie, de herinneringen van languit in het gras liggen toen ik klein was? Is het het verzinken dat mij aantrekt? Guus Kuijer zou spreken van ‘inwezigheid’: kan je in jezelf op de grond gaan zitten en luisteren?
Het is in elk geval dat grote lijf, die aarde waarop alle leven groeit en beweegt en landt. Een andere grond is er niet dan deze. Als ik kniel, ga ik daar gewoon veel dichter bij zitten, zo eenvoudig is het, denk ik. Dichter bij dat mysterie van een bol die zoveel leven loslaat en weer opvangt. Knielen op de grond maakt mij op een prettige manier kleiner, alsof ik dan veel minder ballast moet meedragen, kind kan worden aan de hand van zijn grote moeder aarde. Het is inderdaad prettig, als je in je lijf een soort onbevangenheid voelt openkomen, dat voorzichtige kijken dat ook kinderen hebben. Kijken, en toch niet goed weten wat je ziet.
Soms, als ik slapen ga, blijf ik nog wat staan voor het raam, staren in dat zwart van de nacht. En dan denk ik niet aan bidden, maar blijf soms wel verstild wachten. Hier gebeurt het omgekeerde: even zet dat oneindige niets waarin alles verdwijnt, een stap naar voren. Een nieuw groot lijf zo dicht bij mij. Ik word er niet bang van, nee. Maar dan zie ik dat diepe zwarte velours, en hoop ik dat het geen gat is dat ik zie, maar dat ik, als ik goed luister, een diepe adem zal kunnen horen. Is dat misschien ook een soort bidden?
Voeg commentaar toe